Στο χωριό μου τις φωλιές των πουλιών τις λέμε ‘πουλιτσές’. Όταν είμασταν μικροί συνηθίζαμε να χαλάμε τις ‘πουλιτσές’ ορμώμενοι από μια σκληρή αδιαφορία ή/και ασέβεια προς τα πλάσματα της φύσης. Νομίζω πως δεν υπάρχει παιδί που έχει ζήσει έστω και για λίγο στην εξοχή που να μην έχει γευτεί την ευχαρίστηση ενός τέτοιου ‘κατορθώματος’.
Από τότε φυσικά έχουν περάσει πολλά χρόνια και εκτός από τις δεκαετίες και τις εμπειρίες ευτυχώς αυξήθηκαν και οι οικολογικές μου ευαισθησίες. Έτσι όταν πριν από κάποια χρόνια τέθηκε θέμα σχετικά με την εγκατάσταση ή όχι κλιματιστικών στο νέο μας σπίτι, η απάντηση ήταν κατηγορηματική: ‘Αποκλείεται να βάλουμε αυτά τα ενεργοβόρα τέρατα σπίτι μας! Ο πλανήτης δεν αντέχει περισσότερη σπατάλη ενέργειας!’.
Και τα κλιματιστικά δεν μπήκαν σπίτι μας και εγώ ήμουν πολύ περήφανη που η καλοκαιρινή κάψα δεν με είχε γονατίσει. Για το σύζυγό μου δεν ξέρω να σας πω, αλλά όσον αφορά εμένα μάλλον το ‘μηδένα προ του τέλους μακάριζε’ δεν το είχα πάρει πολύ στα σοβαρά. Έτσι οι περιβαλλοντικές αντιστάσεις μου κάμφθηκαν εν ριπή οφθαλμού μετά από ένα παρ’ ολίγον λιποθυμικό επεισόδιο εν μέσω του τρομερού καύσωνα του θέρους του 2007.
Τα κλιματιστικά τοποθετήθηκαν περίπου ‘μετά βαΐων και κλάδων’ λίγες ημέρες μετά. Ένα στο σαλόνι και ένα στην κρεβατοκάμαρα δια παν ενδεχόμενο λιποθυμίας. Και έξω στα μπαλκόνια οι εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών να σφραγίζουν την ‘απιστία’ μου σε τέτοιο βαθμό που απέφευγα ακόμα και να τις κοιτάξω σε μια προσπάθεια να ξορκίσω το κακό. Μα αυτές βρισκόταν εκεί, άχαρες, ακαλαίσθητες, σκληρές, τεχνολογικές υπενθυμίσεις της ‘αμαρτίας’ μου.
Και κάπως έτσι πέρασε εκείνο το θέρος, ήρθε το φθινόπωρο μα κι ο χειμώνας και τα κλιματιστικά πέρασαν σε απραξία και λήθη. Και ήρθε η άνοιξη κι άρχισε σιγά-σιγά να απλώνει τα ζεστά της δίχτυα και πήρε η φύση να ξυπνά χρώματα κι αρώματα. Κι ένα τέτοιο πρωινό ένα επίμονο φτερωτό πήγαιν’-έλα με έφερε στο μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας να αντικρίσω το απρόσμενο. Ένα (ή μήπως δύο πιτσουνάκια;) πηγαινοέρχονταν βιαστικά μεταφέροντας τα απαραίτητα για να χτιστεί η ‘πουλιτσά’ στο στενό χώρισμα ανάμεσα στο κλιματιστικό και τον τοίχο! Έτρεξα να τσεκάρω και το άλλο κλιματιστικό. Ακριβώς το ίδιο σενάριο παιζόταν κι εκεί!
Μέσα σε λίγες μέρες οι ‘πουλιτσές’ είχαν στηθεί. Οι ενεργοβόρες συσκευές είχαν προσφέρει τη βάση, η φύση τα υλικά, το ένστικτο τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Το έμψυχο δυναμικό το κανόνισαν τα πιτσουνάκια! Τιτιβίσματα και στοματάκια που έχασκαν πεινασμένα έκαναν την εμφάνισή τους πολύ σύντομα. Και να 'σου να πηγαινοέρχονται οι μανούλες πάνω κάτω να προλάβουν να χορτάσουν τόσα στόματα, και να 'σου κάθε πρωί να ξυπνώ από τα ανυπόμονα τσίου-τσίου που απαιτούσαν ‘εδώ και τώρα’ το πρωινό τους.
Και κάπως έτσι τα κιτς αντι-οικολογικά κλιματιστικά μου συνέβαλαν στην ανανέωση του αέναου κύκλου της ζωής. Και κάθε φορά που τα κοιτάζω πλέον, δεν αντικρίζω την ασχήμια αλλά τη φύση να έχει νικήσει την τεχνολογία, να επιβεβαιώνει την παρουσία της και να μας βροντοφωνάζει «τζάμπα μάγκες!»
Μια άλλη φορά θα σας πω και για την κουκουβάγια που έχει φωλιάσει στα κεραμίδια μου.
