Είναι ένα παλιό σπίτι στο κέντρο σχεδόν του χωριού μου. Πέτρινο, χτισμένο στα πρότυπα των σπιτιών της κρητικής υπαίθρου. Δεν έχει αυλή, βλέπει κατ’ ευθείαν στο στενό δρομάκι που οδηγεί στην Παναγία, στη ‘μεσοχωριά’.
Εγκαταλελειμένο από καιρό, ο χρόνος τού σκάβει ρυτίδες μέρα με τη μέρα, ξύνει ανελέητα την ομορφιά απ’ το σώμα του, ανοίγει πληγές που δύσκολα θα κλείσουν χωρίς φροντίδα. Η ξεφτισμένη πόρτα της εισόδου του δεν ανοίγει πια σε κανέναν. Ο σιδερένιος σκελετός στην πρόσοψη προδίδει την ύπαρξη μιας αλλοτινής κληματαριάς που δρόσιζε περαστικούς και νοικοκύρηδες απ’ το καλοκαιρινό λιοπύρι. Τίποτε δεν μαρτυρά πια τους ήχους, τις γεύσεις, τα χρώματα, τις μυρωδιές, τα βλέμματα που γέννησε, που πρόσφερε. Τίποτε δεν μαρτυρά πια τις χαρές, τις λύπες, τις ελπίδες που γνώρισε, που έκρυψε.
Δεν έχει τίποτα το αξιοσημείωτο. Ούτε αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά μοναδικά, ούτε διάκοσμο ιδιαίτερο. Είναι μόνο εκείνο το πλεκτό κουρτινάκι ψηλά στο σπασμένο παράθυρο. Μόνο αυτό έμεινε να διηγιέται την ιστορία της σπιτονοικοκυράς του. Λέει για την υπομονή και την τέχνη της, για τις γειτόνισσες που το καμάρωσαν τιτιβίζοντας τα νέα κάτω απ’ την κληματαριά, για το λύχνο που τής έφεγγε το βράδυ να πλέκει, για το βελονάκι που τής τρύπησε μια φορά το δάχτυλο. Διηγιέται το χάδι που τού ‘δινε απλόχερα κάθε πριν το φυλάξει, την περηφάνεια στο βλέμμα της, τις φορές που τού ‘καμε λάθος μα πάλι το "σαξε". Όλο μιλάει κι ανιστορεί την αγάπη που το γέννησε, το ξόμπλιασε, το στόλισε.
Αν καμμιά φορά περάσετε έξω από ένα παλιό, εγκαταλελειμένο σπίτι στο κέντρο σχεδόν του χωριού μου, σταθείτε ν’ ακούσετε τις ιστορίες που έχει να σας διηγηθεί ένα πλεκτό κουρτινάκι σ’ ένα σπασμένο παράθυρο.
